www.zajezierze.fora.pl

qwitek · Zastepca Admina

Miliony lat temu tereny Mazowsza i Lubelszczyzny pokrywało morze. Świadectwem tego są odkrycia archeologiczne dokonane między Parczewem a Dęblinem. Znaleziska te dotyczą fauny morskiej : szczątki korali, zęby rekinów i innych ryb morskich, a także resztki bursztynów.
Podstawą utrzymania pierwszych mieszkańców naszego rejonu było prawdopodobnie rybołówstwo, które zapewniały rzeki Wisła i Wieprz, a także zbieractwo i myślistwo w rozciągającej się tu przed wiekami potężnej puszczy. Jej szczątki zachowały się jeszcze do dziś w postaci puszczy Kozienickiej i lasów Bąkowieckich . Dolina Wieprza i Wisły w rejonie Dęblina ograniczona jest od północnego – wschodu krawędzią Wysoczyzny Siedleckiej , porośniętej mieszanym lasem sosnowo – dębowym . Należy przypuszczać , iż nazwa miejscowości wywodzi się od ogromnych drzew dębowych , których zwalone pnie można jeszcze znaleźć na dnie dolin rzecznych. Obszar, na którym rozmieszczone jest obecnie miasto i okolice należy bez wątpienia do najstarszych siedzib ludzkich nad środkową Wisłą. Świadczą o tym odkryte w 1951 roku w rejonie Kleszczówki pierwsze ślady bytności człowieka w formie odłupków kamiennych zbliżonych do kręgu kultur *schyłkowo paleolitycznych. Podobne znalezisko odnotowali pracownicy naukowi z zakładu Archeologii Uniwersytetu im. Marii Curie – Skłodowskiej w Lublinie. Kolejne trzy stanowiska archeologiczne usytuowane na wydmach przy ujściu Wieprza do Wisły zawierały znaleziska z następnej przejściowej epoki, tj. mezolitu. Odkopane tu przedmioty krzemienne z surowca woskoczekoladowego zaliczone zostały do wyrobów „ przemysłu świdersko – tarnowskiego ”. Z tego samego okresu pochodzi odnaleziony na terenie Ireny trapezowaty grocik – krzemienne narzędzie służące do wzmocnienia strzały. Zakwalifikowany do kultury tardenauskiej, obecnie znajduje się w Muzeum Archeologicznym w Warszawie. Następne znaleziska odkryte na tym terenie pochodzą z epoki neolitycznej*. Są to w przeważającej większości zabytki kultury czasz lejkowatych. Na większą usługę zasługują szczątki ceramiki i narzędzi kamiennych wydobyte ze stanowiska pod Mierzwiączką; pozostające pod wpływami kultury praugrofińskiej oraz kamienny toporek z kręgu kultury amfor kulistych, znaleziony na terenie lasów państwowych pod Dęblinem. Drobne narzędzia oraz siekierkę z krzemienia pasiastego wydobyto w pobliżu fortyfikacji twierdzy dęblińskiej już w 1884 roku, zaś okrzeski i odłupki kamienne a także szczątki ceramiczne późnego neolitu wykopano w Masowie i Rycicach. Większość tych przedmiotów zasiliła Muzeum Archeologiczne w Krakowie.Najnowszym znaleziskiem pochodzącym z epoki neolitycznej jest doskonale zachowana siekiera z krzemienia świeciechowskiego. Przedmiot ten o dosyć starannie wyprofilowanym ostrzu odkopany został na terenie ogrodów działkowych przy ulicy Stężyckiej w roku 1990. Przekazany do Zakładu Archeologii UMCS w Lublinie, zaliczony został w poczet zabytków kultury ceramiki sznurowej. Po dokładnych oględzinach ustalono, że pochodzi z okresu około 2,2 – 1,8 tysięcy lat przed naszą erą. Wraz z rozwojem cywilizacji kamienne narzędzia ustąpiły miejsca przedmiotom wykonanym z miedzi, brązu, a następnie żelaza. Widomym znakiem nowej epoki są kolejne dęblińskie znaleziska okresu halsztackiego. Należy do nich położony w pobliżu Masowa grób kloszowy, gdzie ukształtowała się w tym rejonie dobrze rozwinięta osada. Odkryto tu bowiem około 100 grobów ciałopalnych, popielnicowych i jamowych. Cmentarzysko to pochodzące z okresu lateńskiego obfitowało w szereg przedmiotów świadczących o wysoko rozwiniętej cywilizacji. Oprócz wyrobów ceramicznych znaleziono tu także szczątki uzbrojenia i przyborów myśliwskich. Niemniej interesującymi okazały się żelazne klamry, zapinki, igły i inne ozdoby. Prawdziwy zachwyt archeologów wzbudziły znalezione w grobach wazy na pustych nóżkach oraz przęśliki świadczące o początkach tkactwa. Opisane tu cmentarzysko znajdowało się na pagórku w dolinie Wieprza, w odległości około 300 metrów na północ od obecnego koryta rzeki.
Za panowania pierwszych Piastów teren ten wchodził w skład Małopolski i podlegał kasztelanii sieciechowskiej. Tereny te położone na wschodniej rubieży państwa narażone były na częste napady Rusinów,Tatarów,Jaćwingów i Litwinów. Rozwinęły sie tu trzy ważne ośrodki osadnicze pełniące funkcje targowe i strzegące przepraw przez Wisłę i Wieprz, które z czasem stały się miastami. To Bobrowniki, Sieciechów i Stężyca. Około roku 1358 ziemie na północ od dolnego Wieprza zostały włączone do Mazowsza i Korony. W tym czasie przez Bobrowniki,Dęblin i Stężycę wiódł szlak bursztynowo-handlowy z Kaffy nad Morzem Czarnym nad Bałtyk. Tym traktem wędrowały karawany kupców już od XIII w. Szlaku tego strzegły zamki w Sieciechowie i Stężycy. W 1342-1352 Wisła zmienia swoje koryto przez co Sieciechów leżący dotychczas na prawym brzegu rzeki znalazł się na brzegu lewym, tracąc swoje poważne znaczenie na rzecz Stężycy.
Po zmianie biegu Wisły gród Sieciecha nie spełniał już roli grodu kontrolującego rzekę. Kazimierz Wielki buduje zamek murowany z cegły i kamienia.Sytuuje go na wys.114,6 m n.p.m. przy samym korycie Wisły.
Dzisiaj obok tego miejsca znajdują się ruiny Fortu Bema (Wannowskiego) 3 km od Sieciechowa w stronę Dęblina.

[link widoczny dla zalogowanych]

Jak długo pełnił rolę obronną nie wiadomo. Ostatnia wzmianka o zamku pochodzi z 1575r. kiedy to jedna z partii w czasie Sejmu Stężyckiego udaje się na naradę już do jego ruin. W końcu XVIII w. widać było tylko resztkę ruin zamku.
W tym czasie, w wieku XV zostaje założona przez benedyktynów z Sieciechowa wieś Zajezierze.Zanim jednak zostało założone, na jego terenie i w pobliżu toczyło się i rozwijało życie, przeplatane okresami rozwoju i klęskami powodziowymi, najazdami i obroną, tak jak to wyżej zostało opisane.
Do czasu zaboru rosyjskiego Zajezierze nie ma specjalnego znaczenia.
Dopiero budowa Twierdzy Iwangorod i plany strategiczne obejmują swym zasięgiem Zajezierze i sąsiednie wioski w których powstają forty broniące dostępu do mostu prowadzącego przez Wisłę wprost do cytadeli.
W dalszej kolejności zbudowano obszerne koszary wojskowe w samym Zajezierzu i od tego czasu los miejscowości związał się z losem wojska.
Dopiero po II w.św. wojsko przestało odgrywać rolę gospodarza terenu a pozostałości po koszarach posłużyły ludziom jako materiał budowlany.

*paleolit schyłkowy – od ok. 15 tys. lat temu, związany ze zjawiskiem ponownego wkroczenia osadnictwa zajmującego uwalniane od lądolodu strefy Niżu Europejskiego,
*Neolit jest młodszą epoką kamienia. Społeczeństwa ludzkie przechodzą z myślistwa i zbieractwa do gospodarki produkcyjnej opartej na rolnictwie i hodowli. Końcowy okres epoki kamienia poprzedza epokę brązu.
Początek neolitu datuje się na ok. 7000 lat p.n.e., trwał do ok. 2 tys. lat p.n.e. W okresie neolitu pojawiły się narzędzia i broń wykonane z kamieni gładzonych, stąd dawna nazwa - epoka kamienia gładzonego. Przejście do gospodarki rolniczo-hodowlanej zdynamizowało ogólny rozwój ludzkości.

.

diora

Super tekst.